Selma, Kilithon or Nosicze - wybierasz ekstremalne sytuacje i mocne kadry. Jak przygotowujesz się do tak wymagających warunków?

To zależy od odległości i warunków pogodowych. Nosicze to temat z podwórka obok - bo tuż za granicą słowacką - wiec tak naprawdę poza zwykłym turystycznym "ekwipunkiem taternickim", fotograficznie zabrałem tyle żeby ze wszystkim zmieścić się do jednego plecaka i móc to unieść samemu.

Kilithon to gorąca Afryka a parę dni później wyjący wiatr i 20 parę stopni poniżej zera – kosmiczne warunki pogodowe. Kilimandżaro to góra bez trudności górskich, technicznych ale za to z 5-cioma strefami klimatycznymi, na które trzeba być przygotowanym.

A „Selma" z kolei to już naprawdę koniec świata. Przygotowując się do wyjazdu przepakowywałem się parę razy a największą trudnością było ograniczenie wagowe bagażu, w którym musiałem się zmieścić filmowo, fotograficznie no i zabrać rzeczy osobiste na parę tygodni.

Każdy taki wyjazd to nauka na następny i okazuję się, że wcale to nie jest takie trudne bo człowiekowi naprawdę niewiele potrzeba aby „przetrwać".

Byłeś już na dachu Afryki i na krańcu świata, a my możemy się cieszyć niezwykłymi ujęciami z tych podróży. Jakie masz plany na przyszłość?

Aktualnie na tapecie mam nowy film dokumentalny o ekstremanlnym nurku jaskiniowym. Chciałbym mu towarzyszyć w jego nowej, trudnej eksploracji w niezbadanej, zalanej jaskini. Czy i jak bardzo mi się to uda - nie wiem, czas pokaże.

Ale to nie ma być materiał tylko o tej jednej wyprawie. Myśle, że ta wyprawa to będzie takie trochę zwieńczenie dorobku jego całego życia, jako człowieka bezkompromisowo zdążajacego do wytyczonego celu.

Chciałbym zrobić uniwersalny dokument o jego życiowych dokonaniach, o wyborach i - znowu - o determinacji. Będzie dużo pięknych zdjęć - fimowych i fotograficznych.

Dlaczego fotografia? Co sprawia, że własnie w ten sposób dajesz ujście swojej artystycznej ekspresji?

Będąc dzieckiem dostałem od rodziców średnioformatowy, kominkowy aparat. Potem „podkradałem" aparat ojcu. Potem wywlekłem od wuja asortyment do urządzenia ciemni (z ktora zresztą zainstalowałem się w babcinej garderobie). Potem były studia fotograficzne i... jestem z tym fotografowaniem do dzisiaj.

Tak naprawdę zawsze ciągnęło mnie w stronę obrazu, patrzenia, kompozycji i w tym chyba czuję sie naprawdę dobrze. Jestem obrazowym estetą i jestem w tym bardzo drobiazgowy. A fotografia dodawała jeszcze trochę aspektu technicznego, którego odkrywanie zawsze sprawiało mi wielką frajdę.

Fotografia od innych sztuk wizualnych różni się jeszcze tym, że pozwala na łapanie ulotności chwili, czasami robisz to świadomie a czasami zdajesz się na przypadek. I to w fotografowaniu też jest fajne, jedyne i niepowtarzalne.
Po prostu lubię to akurat medium.